کد مطلب:97351 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
می گوید روزی از ابوجعفر نقیب پرسیدم علت اینكه مردم این همه به علی (ع) عشق می ورزند چیست، ولی در پاسخ این سوال نمی خواهم از علم و شجاعت و فصاحت و سایر صفات و ویژگی هائی كه خداوند به صورت كامل به او عنایت كرده، سخنی به میان آید؟. سوال جالبی است، ابوجعفر ابتدا مقدمه ای ذكر می كند كه اصولا [صفحه 120] توده ی مردم از زندگی دنیا دل خوشی ندارند، افراد شایسته و مستحق اكثرا محرومند و حتی بیشتر اوقات محتاج افراد ناشایسته، پس از تشریح این مقدمه می گوید: «.. فمعلوم ان علیا علیه السلام كان مستحقا محروما، بل هو امیر المستحقین المحرومین و سیدهم و كبیرهم» «بدیهی است كه علی (ع) خود مستحقی محروم بود، بلكه او امیر مستحقین محروم، و آقا و بزرگ آنها بود! و معلوم است كه محرومین برای یكدیگر تعصب می ورزند و بر علیه دنیاداران می شورند، حال اگر یكی از این محرومین مردی پرارج و شریف و جامع فضائل انسانی باشد و در عین حال محروم و بزرگترین رنجها و مصائب را در جهان ببیند و بالاخره در محراب عبادت كشته شود و فرزندانش پس از وی شهید گردند و زنان خانواده اش به اسارت برده شوند و خاندانش گرفتار قتل و تبعید و فرار و زندان باشند، با توجه به اینكه همه ی آنها مردان با فضیلت و زاهد و عابد و سخی و برای خلق سودمند بودند. فهل یمكن الا یتعصب البشر كلهم مع هذا الشخص! و هل تستطیع القلوب الا تحبه و تهواه و تذوب فیه و تفنی فی عشقه؟!»: آیا ممكن است كه تمام انسانها نسبت به چنین شخصی میل نورزند؟! و آیا دلها می توانند او را دوست نداشته باشند و [صفحه 121] هوای او نكنند؟! و در هوای او آب نگردند؟! و در عشق او فنا نشوند؟!...»[1]. [صفحه 124]
ابن ابی الحدید در رابطه با فلسفه ی نفوذ خارق العاده ی امام علی (ع) در دل توده ها و عشق توصیف ناپذیر مردم نسبت به آن حضرت مطلب جالبی دارد كه خلاصه آن را اینجا ذكر می كنیم:
صفحه 120، 121، 124.